This Week In Revision #5
Aanranding op televisie, spionage en de consequenties van jouw luiheid en uitgaven.
This Week In Revision
Hoe was je week? Het was een interessante week, vol met discussie over zwarte piet, de stikstofcrisis en de nieuwe pick-up truck van Tesla. We hebben het internet weer afgestruind om het belangrijkste nieuws, interessante kwesties en fijnste entertainment van deze week met je te delen! Wat hebben we vandaag in de aanbieding?
Hoe het programma ‘De Villa’ van RTL plots werd gecancelled.
De consequenties van de luiheid van jou en mij.
De spionage-trucjes van je baas
Hoe jouw uitgavenpatroon invloed heeft op het klimaat
Aan het eind van de nieuwsbrief hebben we, zoals elke week, een hele reeks aan interessante artikelen en podcasts die we met jullie willen delen.
Veel leesplezier en alvast tot volgende week!
Aanranding met achtergrondmuziekje
Cedra van Erp
Temptation Island, Ex on the Beach, Love Island, je kent vast wel iemand die dit soort programma’s kijkt of je bent zelf misschien groot fan. Genoeg mensen die af en toe kunnen genieten van deze simpele content na een harde dag werken of studeren en dat is begrijpelijk, want hard nadenken is niet nodig bij dit soort televisie. Daarnaast besef je toch maar weer dat jouw relatie best stabiel is als je de koppels op tv eens bekijkt. Ja, het drama van anderen doet ons inderdaad goed, volgens verschillende experts. Maar of dat ook zo werkt bij het kijken naar aanrading op reality tv? Dat lijkt ons sterk. Toch werd het in de reality serie ‘De Villa’ uitgezonden.
Het programma kwam in opspraak nadat er een aflevering werd uitgezonden waarin een van de ‘singles’ bovenop een andere single kroop in bed, terwijl zij alles behalve nuchter is en daar ook echt geen zin in leek te hebben. Dit blijkt niet de enige scène te zijn waarin dit grensoverschrijdende gedrag voorkomt. In een tweet als reactie op Tim Hofman schrijf @Sanneke89:
‘’In dezelfde aflevering bleef een gast ook maar bezig met een andere meid. Sloot haar op in de badkamer omdat hij met haar in bad wilde terwijl ze maar ‘nee!’ Schreeuwde. Andere gast liet vervolgens zijn lul uit zijn broek hangen omdat een meid maar niet wilde.’’
En dat allemaal met een gezellig muziekje en de voice-over van Bram Krikke op de achtergrond, uitgezonden op televisie.
Zelfs het Instagram-account @creatiffdutch, dat bekend staat om de (lompe) grappen over verschillende reality shows sprak zich uit. Na al deze kritiek heeft RTL dan ook besloten om het programma van de buis te halen. In het artikel van LINDA wordt geschreven:
‘’De zender start een onderzoek met de inhoudelijk verantwoordelijken en producent BlueCircle om te achterhalen waar het fout ging en dit in de toekomst te voorkomen.’’
Tijd voor de producenten en Bram Krikke (die de voice-over deed) om zich even achter de oren te krabben.
De consequenties van onze gemakzucht
Freek Caron
Jij ligt lekker op de bank en voelt een heel vervelend gevoel naar boven komen; honger. Dat kennen wij hier niet echt in de westerse beschaving zou je kunnen denken, maar toch doen we er het liefst zo snel mogelijk iets aan. We pakken onze smartphone, klikken op een paar knopjes en binnen een half uur staat er een warme maaltijd voor de deur. Tijdens het eten bespreken ze in je favoriete serie een boek, die wil je eigenlijk ook wel lezen. Een, twee, betalen en hop, besteld! De volgende dag ligt je boek op de stoep, top! Het is heel gemakkelijk allemaal tegenwoordig, maar achter dit gemak schuilen een hele zee aan consequenties.
Het is de afgelopen jaren steeds normaler geworden dat we ons huis niet meer hoeven te verlaten om vermaakt te worden. Je bestelt je boodschappen online, kleding en entertainment is geregeld en zelfs het koken wordt voor je gedaan. Er is een abonnement voor maaltijdpakket zoals HelloFresh, scheermesjes via Boldking en sokken worden aangeboden door tientallen partijen. Een ding hebben ze allemaal gemeen; het moet er zo snel mogelijk zijn. Vroeger kon je nog wel eens een week wachten op een boek, tegenwoordig moet het er meteen de volgende dag zijn. Wat gebeurt er dan eigenlijk, op het moment dat jij op bestellen drukt?
Om deze vraag te beantwoorden voor een bestelling bij Bol.com, ging journalist Jeroen van Bergeijk undercover in het warenhuis. De prangende vraag hoe het in godsnaam mogelijk is dat alles maar zo snel afgeleverd wordt wilde hij beantwoorden. Hij trof een gigantisch warenhuis aan vol met arbeidsmigranten die functioneren als robots.
“Alles is hier erop gericht dat jij je als een robot gaat gedragen: zo efficiënt mogelijk van A naar B bewegen met zo veel mogelijk producten. En vooral niet nadenken…”
De ene werknemer vond dat eigenlijk wel prettig, maar aan de doorloop van nieuwe werknemers te zien was dat lang niet bij iedereen het geval. De werknemers moeten een ratio halen, rond de 30 pakketjes per uur op de afdeling en 3 producten per minuut op de andere. Doorwerken, dat moet je zeker en vooral niet te veel zeuren, dan ben je meteen ontslagen. Als het niet komt door je wanprestaties, doet het uitzendbureau het wel als ze eigenlijk jouw pensioen moeten opbouwen. “Werk je hier een jaar, dan ben je al een veteraan”, deelt een van de werknemers met Bergeijk.
De grootste schok kwam op de retour-afdeling van Bol, die een beleid heeft dat mensen na 30 dagen alles, zonder geldige reden, terug mogen sturen. Alles, maar dan ook alles, wordt teruggestuurd, veelal na het gebruiken van het product. Babyvoeding, schuurapparaten met het zaagsel er nog aan vast, dildo’s inclusief extra’s en heel veel kleding. Bergeijk gebruikte zelf een scheerapparaat en een paar werkschoenen een aantal weken om het vervolgens terug te sturen. Zonder enig probleem kreeg hij een paar dagen later het bedrag gestort op zijn rekening. En dan te bedenken dat Bol nog een laag percentage producten retour krijgt, slechts 4,7% van de producten, bij kledingwinkels ligt dit gemiddeld rond de 50%.
Nu ken je misschien de horrorverhalen van de warenhuizen van Amazon en lijkt dit allemaal wel mee te vallen, maar enigszins merkwaardig is het allemaal wel.
Dan is er ook nog de wereld achter de food-delivery. De warme maaltijd die op de fiets bezorgd wordt door een bezorger in een felle jas, vertrouwd voor sommigen en nog steeds nieuw voor anderen. Onderzoeken Niels van Doorn is de afgelopen jaren bezig met het in kaart brengen van deze bedrijven. In een recente podcast met Alexander Klöpping en Ernst-Jan Pfauth bespreekt hij het onderwerp tot in detail. In bijzonder Deliveroo, het platform waar je direct aan de slag kan als bezorger. Doorn komt met de volgende zaken die mis zijn bij het bedrijf;
De bezorgers zijn in dienst als ZZP’er en hebben vaak geen verzekering, bouwen geen pensioen op en hebben geen enkele zekerheid
Het vaak lange wachten op de maaltijden na het accepteren van een rit
De lage verdiensten door de grote concurrentie
De fooien die rechtstreeks naar het bedrijf gaan, niet naar de bezorger
Het grootste probleem is volgens Niels echter; het voeden van deze bedrijven met data. Door het rondrijden op een fiets de hele dag kan het platform data verzamelen van elk klein detail van de bezorger. Deze data kan vervolgens weer gebruikt worden door andere bedrijven om advertenties te verkopen, maar ook om jouw rang als bezorger te bepalen. Doe je het niet goed, dan krijg je een lagere rang in de wachtrij met het aanbod aan nieuwe bezorgingen. Als je net het ongeluk hebt dat een restaurant een fout maakt, kan dat je wel eens een groot aantal toekomstige ritjes kosten. Het algoritme kent geen gevoelens, de werknemers wel.
Wat moet je hier nou mee? Moeten we dan allemaal stoppen met het bestellen van pakketjes en maaltijden? Dat moet iedereen voor zichzelf bepalen, maar een bewustzijn van de praktijken achter de schermen kan zeker geen kwaad. Komt er een student jouw Wok-Maaltijd brengen in een Uber-Eats jas, geef dan cash fooi, in plaats van via de app. Dit soort kleine trucjes helpen ons de werknemers te steunen, in plaats van enkel de grote bedrijven achter deze gemakzucht van de mens. Daar kunnen we nou eenmaal niks aan doen, dat is hoe ons brein werkt.
Platform Niels van Doorn over ‘Platform Labor’
Je baas houdt je in de gaten, wist je dat?
Freek Caron
Tijdens een functioneringsgesprek gaat het vaak over de werkzaamheden van de werknemer, hoe deze persoon zich voelt binnen de organisatie en andersom. Dit kan misschien wel wat gaan veranderen als het aan sommige bedrijven ligt. ‘Waarom ben jij consistent anderhalf uur in de cafetaria, terwijl daar maar 1 uur voor staat?’, stelt je werkgever je plots. Aan de hand van elektronische pasjes die nodig zijn voor de toegang van het kantoor moet nu elke beweging van de werknemer bijgehouden worden. Mag dit allemaal zo maar, staat dat in de veertiende pagina in het contract dat de helft van de werknemers niet gelezen heeft?
Het is een hele dunne lijn tussen het volgen van werknemers voor het welzijn, en een hele enge manier van controle. We beginnen met een tweetal voorbeelden van bedrijven die hun werknemers in de gaten houden;
Transportbedrijven hebben geëxperimenteerd met camera’s in de cabines van vrachtwagens om te controleren of de bestuurder wel alert genoeg is.
Een slimme bureaustoel die meet of je wel goed of niet te lang zit.
Uit deze behoefte aan controle door werkgevers ontstaat een kans voor een bedrijf als Hubstaff, zij bieden een totaalpakket aan wat elke beweging van de werknemer in de gaten moet houden. E-mail, schermtijd per applicatie, scherm opnames, telefoongebruik, surveillance met gebruik van video en audio, en GPS tracking per voertuig en toegangspasje. Kort gezegd; Alles wat je uitvoert voor het bedrijf wordt in de gaten gehouden. Dit mag echter niet zo maar stelt privacy-expert Peter Kager:
“Dat werknemers ook tijdens werktijd recht op privacy hebben, is iets waar sommige werkgevers tot hun verdriet wel eens achter komen”.
Benieuwd wat jouw werkgever allemaal in de gaten houdt? Lees je contract nog even goed door of ga de confrontatie aan met je leidinggevende; ‘Zeg, weet jij hoeveel minuten ik net op de WC heb gezeten?’
Een overzicht van Radar | Het artikel van de Telegraaf | Wetgeving over deze kwestie door Privacyrights.org
Het klimaat, dat zijn wij niet
Cedra van Erp
‘’Je zou, op het moment dat je de menukaart voor je hebt, hetzelfde gevoel moeten hebben als wanneer je naar de brandende Amazone kijkt,’’ stelt Jonathan Safran Foer in een interview met NRC handelsblad. De Amerikaan schreef het boek ‘Het klimaat zijn wij’ en tourt momenteel door Europa. Als we schrijfster Roxane van Iperen moeten geloven maakt Jonathan deel uit van groeiend genootschap van ‘consumentenactivisten’. De kern van hun boodschap zou volgens haar het volgende zijn:
‘’Met de manier waarop jij als individu je geld uitgeeft, bepaal je of je de gezondheid van ons ecosysteem wil schaden of verbeteren’’.
Met deze boodschap is van Iperen het niet mee eens, blijkt uit het stuk dat zij voor Vrij Nederland schreef.
Ze beschrijft hoe tegenwoordig de schuld van de klimaatcrisis bij de onbewuste consument neergelegd wordt door o.a. CEO’s, influencers, politici en andere beroemdheden die de filosofie uitdragen dat de consument ‘’ecologische voetafdrukken achterlaat als een olifant, en het is zaak van hem of haar zo snel mogelijke een verlichte, tevens vederlichte, ‘consumindermuis’ te maken.’’. van Iperen is het echter wel eens met de strijd voor het klimaat, dus waarom is ze dan een tegenstander van deze consumentenactivisten? Daar heeft zij verschillende redenen voor.
Door de schuld neer te leggen bij een individu dat bewust of onbewust ‘verkeerde’ keuzes maakt, maak je van deze de vijand. Het gebruiken van deze ‘oorlogstaal’ zou niet verkeerd zijn (waar we onze twijfels bij hebben, want uit veel onderzoek blijkt dat de zogenaamde ‘fear appeal’, oftewel bangmakerij, in reclame in ieder geval niet altijd werkt), maar hij is aan de verkeerden gericht. Consumentenactivisten zouden juist burgers moeten verbinden en collectief actie moeten voeren voor politieke of economische verandering, in plaats van mensen de vingers op elkaar te laten wijzen. De problemen met betrekking tot het klimaat moeten aangepakt worden bij de machthebbers in bijvoorbeeld het bedrijfsleven. De gedachte dat productie wordt bepaald door vraag-en-aanbod en dus beïnvloed kan worden door de consument is een illusie. van Iperen:
‘’...het is een utopie om te denken dat een individuele consument het aanbod bepaalt. De gehele bestaande infrastructuur van vooral westerse samenlevingen leunt op de meest vervuilende industrieën, die vervlochten zijn met elk aspect van ons dagelijks bestaan.’’.
Daarnaast heeft de kracht van marketing en advertenties ook enorm veel invloed op wat mensen willen. ‘’De invloedrijke marketing en distributie van grote (vaak zeer vervuilende en/of ongezonde) spelers bepaalt wat het aanbod is, van dorpen in de verste uithoeken van de aarde tot de high street-winkelketens.’’ We lazen al in een artikel van Freek (Revision #3) hoe neuromarketing inspeelt op de manier waarop ons brein in elkaar zit en ons op deze manier over de streep kan trekken om bepaalde producten te kopen. Daarnaast worden merken gebruikt om onze identiteit uit te drukken: door een bepaald merk te dragen laat je zien dat jij van ‘goede kwaliteit’ bent. Iemand die hier veel over geschreven heeft is Naomi Klein, zij werd onder andere bekend door haar boek ‘No Logo’ (voor de liefhebbers). Maar even ter zake: het lijkt dus inderdaad wel logisch dat merken bepalen wat wij kopen, in plaats van andersom. Veel van deze merken zijn ook nog eens hartstikke vervuilend, reden dus om het protest op hen te richten.
Ook ‘greenwashing’ speelt een rol bij marketing, stelt van Iperen. Door middel van greenwashing proberen grote, vervuilende bedrijven hun imago op te schonen door zich voor te doen als een duurzaam bedrijf. ‘’Het doel is mensen, het liefst critici, met bereik of autoriteit in te kapselen, waarmee je ze op zijn minst onschadelijk maakt en op zijn best voor je laat werken.’’ Een mooi voorbeeld hiervan is een nieuwe actie van Shell die je misschien wel bij Zondag met Lubach voorbij hebt zien komen. Shell heeft een reeks video’s op Youtube geüpload waarin de deelnemers (verschillende ‘influencers’) vanuit Londen Istanbul moeten zien te bereiken met zo min mogelijk CO2 uitstoot. In onder andere een paar hele dikke (niet zo duurzame) auto’s. Ja, je leest het goed. Zoals Lubach zei: “Shell die filmpjes maakt over reizen met minder CO2, dat is als Maarten van Rossem die Nederland in Beweging gaat presenteren.” In dit geval dus een nogal sneu poging tot greenwashing
Naast deze redenen noemt van Iperen ook nog de invloed van de overheid. De overheid verstoort het vraag-en-aanbod evenwicht door subsidiestromen, belastingvoordelen of accijnsvrijstellingen. Ook algoritmen hebben een enorme invloed op vraag-en-aanbod, hiermee kan het koopgedrag van consumenten op individueel niveau beïnvloed worden. Voor meer informatie hierover verwijzen we je graag door naar het artikel van van Iperen. Haar conclusie is in ieder geval duidelijk:
‘’Want alle goede bedoelingen ten spijt: elk boek, elk artikel en elke dag méér besteed aan consumentenactivisme leidt niet alleen af van het werkelijke probleem, maar ook van de oplossing.’’
Misschien dus toch tijd om je iets minder schuldig te voelen over je consumeergedrag, als je dat al deed. Maar na het lezen van dit artikel heb je wel de handvatten om je bewuster te zijn van marketingstrucs zoals greenwashing, en partijen die een grotere invloed hebben op de klimaatcrisis dan je denkt.
Wat we ook nog graag met je willen delen
Artikelen
Overeenkomsten tussen autisme en synesthesie gevonden
Hoe verklaren we nou die loonkloof tussen mannen en vrouwen?
Arthur van Amerongen vindt Jerry van Kick Out Zwarte Piet een zeurpiet
Uit onderzoek blijken 6 motieven onder jongeren om naaktfoto’s te verspreiden
Airpods: een moderne tragedie?
Echte mannen eten planten
VPRO over de Nijmeegse Kolpingbuurt
Misschien is jouw mooie rooie Swapfiets toch niet zo onschuldig
Kunstenaars zijn te links volgens Jan Jambon
Prins Andrew moet het Engelse Koningshuis verlaten door Jeffrey Epstein
Podcasts
Ergernis in de Tweede Kamer over ‘Trage’ premier Rutte
Profiteert de Nederlandse onderwereld van de chaos bij de politie?
In gesprek met Gerrit, in de gevangenis voor moord op zijn schoonvader
Dankjewel!
Bedankt voor het lezen! Volgende week zijn we er gewoon weer, dan wellicht met wat korte stukjes. We experimenteren hier en daar met de lengte van de artikelen aangezien het nog lastig is te peilen wat het best werkt. De een wil kort geprikkeld worden, de ander wilt wat meer de tijd nemen om iets te lezen. Dus, weet dat dit de komende weken nog kan variëren voordat we een vast format hebben gevonden. Lees: Alle feedback is welkom!
Vind je het nou leuk, heb je tips of zou je zelf graag een stuk(je) schrijven? Reageer gewoon even op deze mail, dat vinden we leuk!