This Week In Revision
Hallo!
Iedereen al druk met lootjes trekken voor de feestdagen, of wil je er liever niets van weten? Voor beide scenario's hebben we wat fijne afleiding voor je met jouw wekelijkse dosis inspiratie. In deze editie hebben we een bijzondere bijdrage, namelijk van Britt Meijer van de Radboud Universiteit! Daarnaast vind je in deze nieuwsbrief:
Een nieuw recept van our very own Michelle Melsen
De legendarische kunstenaar Christo
Aan het eind van de nieuwsbrief hebben we, zoals in elke nieuwsbrief, een hele reeks interessante artikelen, podcasts, films en muziek die we met jullie willen delen.
Voor nu wensen we je alvast veel leesplezier!
Check ook onze Instagram, LinkedIn en Facebook pagina’s.
Op vakantie naar oorlogsgebieden?!
Tijdens de zomervakantie gaan de meesten van ons waarschijnlijk naar het strand in Spanje of maken een citytrip door Berlijn. Dwalen door oorlogsgebieden en townships zijn niet echt standaard ingrediënten voor een ontspannen zomervakantie. Toch doen zogenaamde ‘dark tourists’ dit. Waarom relaxen wij met een cocktailtje in onze hand, terwijl anderen naar deze ongewone bestemmingen gaan? In de Netflix-serie Dark Tourist wordt dit fenomeen uitvoerig onderzocht.
Zoals Farrier zei, is duister toerisme het reizen naar plaatsen die geassocieerd worden met dood en tragedie. Deze plekken zijn aantrekkelijk, eerder vanwege hun historische waarde dan vanwege de associaties met de dood. Hoewel mensen al heel lang aan duister toerisme doen, denk aan openbare executies of gladiatorenspelen, is de studie van het onderwerp relatief jong. De term duister toerisme werd in 1996 voor het eerst gebruikt door Lennon en Foley van de Schotse Glasgow Caledonian University.
Het instituut voor Dark Tourism Research van de University of Central Lancashire, Engeland, bekritiseert deze duistere toeristische activiteiten. Oneerbiedig gedrag komt hier namelijk vaak voor. Bezoekers praten te luid of kleden zich zelfs te luid tijdens het bezoeken van zo’n historisch beladen plek. Het posten van foto's met een duim omhoog met de poorten van Auschwitz op de achtergrond of poseren met een opblaasbare sekspop bij het 9/11 Memorial zijn voorbeelden. Niet alleen ‘normale mensen’ gedragen zich zo, maar ook Justin Bieber heeft een ongevoelige boodschap achtergelaten in het gastenboek van het Anne Frank Huis, waarin hij schreef dat hij hoopte dat Anne een Belieber zou zijn geweest.
Een ander negatief aspect is dat de mensen die de plaatsen runnen het puur doen voor de winst, in plaats van bezoekers een les te leren voor de toekomst.
Duister toerisme kan daarnaast gezondheidsgevolgen hebben. David Farrier heeft zichzelf bijvoorbeeld al twee keer aan straling blootgesteld. Eenmaal in Kazachstan, waar hij in een atoommeer dook en vervolgens in Fukushima, waar zijn stralingsdetectieapparaat hem een niveau liet zien dat meer dan 50 keer sterker was dan veilig.
Om een idee te krijgen van die duistere toeristische plekken zal ik er een paar belichten, beginnend bij het zelfmoordbos in Japan. Misschien heb je over dit bos gehoord toen YouTuber Logan Paul in 2018 een lichaam filmde van een man die zelfmoord had gepleegd, terwijl hij ondertussen grappen aan het maken was. Aokigahara forest is een prachtig bos in Japan, maar het is beroemd om een duisterdere reden. Het is 's werelds meest populaire plek om zelfmoord te plegen. Steeds meer toeristen worden naar het bos getrokken door het aantal doden en er zijn zelfs gidsen die profiteren van deze toegenomen bekendheid. David Farrier komt op de parkeerplaats een aantal Amerikaanse dark tourists tegen en vraagt wat hen motiveerde om hier te komen: ‘’Ik hou van de sfeer. Het is een griezelig, bijna geïsoleerd gevoel.’’ aldus een toerist.
Een andere attractie voor dark tourists is een ‘grensovergangservaring’ in Mexico. Tijdens deze reis van zes uur ervaren toeristen wat illegale migranten doormaken als ze de Amerikaanse grens willen oversteken. "Het is een rare rollenspelervaring die ons zes dwaze uren in staat stelden om in en uit een heel andere realiteit te glippen. Soms was het vermakelijk… maar uiteindelijk kreeg ik de boodschap. Voor echte migranten is dit nooit leuk." aldus David Farrier.
Tot slot misschien wel één van de beroemdste duistere bestemmingen, namelijk Tsjernobyl. Op 26 april 1986 vond een nucleaire ramp plaats in Oekraïne, waardoor radioactief materiaal vrijkwam. Ondanks het hoge stralingsniveau laten toeristen zich niet weerhouden deze plek te bezoeken, wat Tsjernobyl inmiddels tot een toeristische hotspot maakt. De succesvolle miniserie van HBO, genaamd Chernobyl, heeft ervoor gezorgd dat de aantrekkingskracht voor het bezoeken van deze lugubere plekken alleen maar is vergroot.
Er zijn niet alleen duistere toeristische hotspots in Japan, Mexico en Oekraïne, ook ons kleine landje heeft een aantal interessante plekken te bieden, bijvoorbeeld Kamp Amersfoort, het Anne Frank Huis, het Nederlands Verzetsmuseum en Doorgangskamp Westerbork. Misschien had je het al geraden, maar ze houden allemaal verband met de Tweede Wereldoorlog.
Het instituut voor Dark Tourism Research bekritiseert niet alleen duistere toeristische activiteiten, maar doet bovendien onderzoek naar het feit waarom mensen zich verbonden voelen met zulke macabere plekken. De oprichters Stone en Sharpley zeggen dat mensen die samenkomen op plaatsen die met de dood te maken hebben, hun "eigen sterfelijkheid" onder ogen zien.
Dr. Stone zegt dat hij de honger naar dergelijke bestemmingen ziet groeien. Hij beweert dat deze nieuwe beweging een vorm van "seculiere pelgrimstocht" wordt. ‘’Mensen voelen de behoefte om ze te bezoeken. Het zorgt ervoor dat ze verbinding kunnen maken met de dood. Bezoekers willen een betekenis vinden’’, stelt hij. ‘’De bezoekers zijn bereid om mee te leven met de slachtoffers en proberen na te denken over de motieven van de daders. Aan het einde van het bezoek zijn ze blij dat ze terug kunnen naar hun eigen leven en dat ze niet op zulke plaatsen hoeven te leven’’, zegt Stone.
Volgens professor Lennon kan het bezoeken van duistere toeristische bestemmingen voor ons een cruciale manier zijn om lessen uit het verleden te leren. Toekomstige generaties mogen verschrikkelijke periodes uit de menselijke geschiedenis niet negeren of vergeten. Duister toerisme is belangrijk om te begrijpen wat het is om mens te zijn.
Het bezoeken van donkere toeristische plekken is dus van belang om het kwaad waartoe we in staat zijn beter te begrijpen. Zou ik naar één van deze donkere toeristische hotspots gaan? Nou en of! Hoewel deze bestemmingen verband houden met dood, tragedie en allerlei moeilijke onderwerpen en soms zelfs gevaarlijk zijn om te bezoeken, lijkt het me erg leerzaam. Net als al die andere ‘dark tourists’ voel ik me aangetrokken tot de duistere kant van de mensheid. Zouden jullie een duistere toeristische plek bezoeken? Als je dat nou niet durft, is het zeker een aanrader om veilig vanuit je eigen bed de serie Dark Tourist te kijken.
Koken met Mies - Paella De Michelle
Welkom bij weer een nieuwe Koken met Mies! Halloween is al een tijdje voorbij en vorige week zaterdag is Sinterklaas aangekomen in ons land en vanaf augustus heb je je al ziek kunnen eten aan pepernoten en gevulde speculaas. Daarom vandaag voor jullie een lekker recept om te maken op pakjesavond en gezellig samen met je familie of vrienden van te eten: een echte Spaanse Paella! Het lijkt ingewikkelder dan dat het daadwerkelijk is en je kunt er ook nog mee variëren.
Voor dit recept heb je geen speciale paellapan nodig, maar wel een pan die ovenbestendig is. Aan de slag!
Voyage d’Art: Christo
Als je aan kunst denkt, zul je vaak denken aan schilderijen van grootmeesters. Grote werken die tot in de haarpunten van de geportretteerden nauwkeurig staan afgebeeld. Een delicaat proces waarbij vaak op kleine oppervlaktes veel gebeurt. Maar het kan ook anders. Levensgrote bouwwerken, duizenden voorwerpen die samen een kunstwerk vormen; dat is wat de kunst van Christo inhoudt. Christo is een Bulgaarse kunstenaar die in samenwerking met zijn vrouw Jeanne-Claude Denat de Guillebon de meest bijzondere kunstwerken creëert en voor mij een totaal nieuwe kant van kunst belicht.
In de rubriek Voyage d’Art maak ik een reis door de kunstwereld en doe ik een poging om het leven en het werk van verschillende kunstenaars in beeld te brengen.
Na een armoedig bestaan in Bulgarije belandde Christo Vladimirov Javacheff in Parijs waar hij zijn geld verdiende als portretkunstenaar. Bij toeval kreeg de Bulgaar een opdracht om een portret te tekenen van de moeder van zijn toekomstige vrouw, Jeanne-Claude. De twee werden verliefd, trouwden en kregen een kind. Niet alleen vonden zij elkaar in de liefde, maar ook in het maken van kunst. Slechts drie jaar na hun ontmoeting werd het duo uitgenodigd voor hun eerste show in Keulen. Hier werden typerende werken tentoongesteld zoals ingepakte voorwerpen, olievaten en tijdelijke installaties.
In de aanloop naar Christo’s eerste solo-show in Parijs blokkeerde het kunstenaarsduo een aantal uur een steegje met 240 olievaten. Dit ‘kunstwerk’ werd Iron Curtain genoemd. Dit bleek slechts een voorproefje van het uitbundige en grootste werk wat er de jaren erop nog zou volgen. Christo maakte de schetsen helemaal alleen en alles daaromheen deed hij samen met Jeanne-Claude. Voordat het duo gevestigd was in de kunstwereld werkten zij samen onder de naam ‘Christo’, mede vanwege de onderdrukking van vrouwelijke kunstenaars. Toen het duo eenmaal bekendheid genoot, stonden zij erop ‘Christo and Jeanne-Claude’ genoemd te worden. Het was ook in deze tijd dat de twee besloten altijd in aparte vliegtuigen te reizen zodat de ander het werk kon doorzetten, mocht een van de twee verongelukken.
In twee aparte vliegtuigen verhuisde het duo naar New York, de hoofdstad van de moderne kunst. Hier begon Christo te werken aan verschillende objecten, maar het was pas in 1969 dat er voor het eerst een groots werk gerealiseerd werd. De kunstenaars hadden bedacht om het Chicago Museum of Contemporary Art in te pakken (zie: afbeelding 2) terwijl het geopend was. Uiteindelijk werd het werk gesloopt door de bezoekers van het museum en moest de brandweer het kunstwerk verwijderen. Waar dit werk misschien onbegrepen werd, was de interesse van kunstliefhebbers over de hele wereld gewekt.
In samenwerking met 100 vrijwilligers pakte het duo 2,4 kilometer Australische kunst in met gebruik van 92,900 vierkante meter stof en 56,3 kilometer touw. Een indrukwekkende prestatie, maar nog steeds niets vergeleken met hun latere werk. Jaren later, na tal van interessante kunstwerken werd een grote droom van Christo werkelijkheid met het werk The Floating Piers. De drijvende pier bevatte meerdere wandelpaden op het Iseomeer in de regio van Brescia, Italië, van de kust naar het Monte Isola eiland. Voor de realisatie van dit kunstobject zijn er 200.000 plastic kubussen gehuld in 70,000 vierkante meter knalgele stof en is er 3 kilometer gouden stof gebruikt. Naar schatting heeft het werk ongeveer $17 miljoen gekost, allemaal gefinancierd door Christo zelf. Het werk heeft 16 dagen bestaan en trok naar schatting zo’n 100.000 bezoekers per dag.
Het meest recente werk van Christo is niet minder indrukwekkend. The London Mastaba werd in 2018 maarliefst vier maanden geëxposeerd in het Hyde Park in de Engelse hoofdstad. Het werk bestond uit 7506 olievaten opgestapeld in de vorm van een Mastaba (een soort egyptische tombe). De uiteinden van de vaten werden in mozaïek geschilderd in de kleuren rood, blauw en mauve. Het werk in London is gerealiseerd, maar er zijn plannen om een nóg grotere Mastaba te creëren in Saudi-Arabië met maarliefst 400,000 olievaten. Op de website van het kunstenaarsduo zijn de schetsen en schaalfoto's te vinden. Wie het kunstwerk tot realiteit zal brengen, is tot op heden onbekend.
Wandelpaden, bomen, snelwegen, eilanden, valleien, monumenten, bruggen en zelfs de Reichstag in Berlijn werden stuk voor stuk ingepakt door Christo. Veel van de werken hebben het duo samen mogen realiseren, maar in 2009 moest Christo helaas afscheid nemen van zijn Jeanne-Claude. Christo zette hun gezamenlijke werk voort en wist op eigen houtje de twee iconische werken The Floating Piers & The London Mastaba te realiseren. In mei 2020 overleed de kunstenaar op 84-jarige leeftijd.
De kunstenaar had nog een grote droom, het inpakken van de Arc de Triomphe in Parijs. De realisatie stond met dank aan Kunstverzamelaar Guy Pieters gepland voor de zomer van 2020, maar is zoals meerdere evenementen uitgesteld tot het volgende jaar. Of dit het laatste werk zal zijn wat we van deze legendarische kunstenaar werkelijkheid zullen zien worden is maar de vraag, want er zijn nog genoeg schetsen beschikbaar.
Bronnen gebruikt voor dit stuk: Site Christo | WSJ | Wiki
Wat we ook nog met je willen delen:
Artikelen
Jongeren binnen de FVD kregen promotie ondanks anti-semitisch gedrag
Johannes vind het leuk om een zwerver te zijn
De wetenschap achter het wandelen, waarom het goed voor je is
Het nieuwe vluchtelingenkamp op Moria is nog erger dan Lesbos
De Yorkshire Ripper, een seriemoordenaar uit Engeland, is overleden. Hij ontving duizenden liefdesbrieven
Wat weten de moderne auto’s van ons, en wat weten we van hen?
Echte italianen leren je hoe je goede olijfolie herkent
De Volkskrant kreeg de kans om Barack Obama te interviewen
De vrouw die de laatste dictator uit Europa neerhaalt spreekt
Een analyse van de pedojagers in Nederland: het worden er steeds meer
Podcasts
Luister naar de podcast over Ruslan, de Nederlandse Rus die in Rusland vecht voor zijn toekomst en zijn gezin
Hoe groot is de kans dat jij slachtoffer wordt van criminaliteit?
Wilde haren in gesprek met straatvoetballer en ondernemer Touzani
Films
Een film in het Swahili over een groep criminelen in gevecht met wilde dieren
Netflix heeft een kerstfilm gemaakt
Een nieuw seizoen van het kookprogramma ‘Flavorful Origins’
Muziek
Na de dood van zijn beste vriend moet rapper Winne door
S10 en Zwangere Guy geven elkaar vleugels
Je kunt nu op de Song Van Het Jaar stemmen bij 3voor12
Tot over twee weken!
Hopelijk hebben jullie genoten van de nieuwsbrief. Achter de schermen wordt er druk gewerkt aan de website van Revision, die misschien wel eens heel snel zou kunnen komen. We houden jullie op de hoogte en zullen in de volgende nieuwsbrief weer een update geven.
Voor deze editie willen we Eline bedanken voor de eindredactie en Britt voor haar bijdrage!
Mocht er iets in onze nieuwsbrief niet kloppen of heb je suggesties - reageer dan even op deze mail of bereik ons via een van onze kanalen: Instagram, LinkedIn en Facebook.